Opruimen van het thuis

In oktober overleed de vader van Jetske op veel te jonge leeftijd. Het leegruimen van zijn huis werd voor haar, haar zus, moeder, familie en vrienden een reis door emotie en tijd. Zij namen allemaal letterlijk en figuurlijk herinneringen mee naar hun eigen thuis en de toekomst. Lees hier hoe moeilijk, lastig, verdrietig maar ook prachtig het voor haar was om na dit afscheid ruim de tijd te hebben zijn huis en haar thuis te ontdoen van herinneringen, spullen.

Opruimen wordt herinneren

In de eerste uren na jouw overlijden leek het alsof je er nog gewoon was, maar langzaam oploste in het niks. Jouw aanwezigheid werd steeds dunner en dunner met de kleinste aanpassingen die wij in het huis deden

In de eerste dagen probeerde ik uit alle macht alles hetzelfde te houden, niets ook maar een millimeter te verschuiven in de hoop jouw aanwezigheid daarmee vast te houden en het vervagen van jou zo lang mogelijk uit te stellen. Ik probeerde in alles je aanwezigheid nog te voelen.

We hebben het geluk gehad dat we vijf maanden de tijd hadden om jouw huis op te ruimen. De eerste maanden deden we bewust weinig anders dan jou herinneren en leven in jouw huis. We vierden er Kerst met onze gezinnen, nodigden jouw en onze eigen vrienden uit voor koffie. Ik zocht al die dagen met mijn ogen naar waar jij was, het zou zo logisch zijn dat jij hierbij zou zitten.

Wegggooien en weggeven van dierbare spullen

Na een paar maanden opruimen zagen de kamers er kaal en leeg uit.  Het opruimen van het huis viel mij zwaar, het maakte mij verdrietig en alleen. Het leeghalen van jouw huis bracht ons ook iets moois. Ik was zo blij dat de dingen die we vonden in jouw huis niet nieuw voor mij waren. Het bevestigde de sterke band die we hebben gehad. Steeds als ik aan het opruimen was (vooral als ik alleen was) dan was je bij me.

Terug naar toen

Het ging de afgelopen maanden niet alleen over het opruimen van het huis van mijn vader. We ruimden het thuis uit mijn jeugd op. Het huis waarin mijn ouders nog samen waren voordat ze uit elkaar gingen. Het huis was mijn connectie met het dorp in de Achterhoek. Het opruimen is een afscheid van mijn vader en mijn jeugd.

Herinneringen weggeven

Ik vond het vooral moeilijk om het werk van mijn vader uit te zoeken, hij was kunstenaar. Met name het werk uit zijn academietijd. Het is jammer dat we het nooit samen uit hebben kunnen zoeken. Ik had graag de verhalen die erbij horen willen weten. Mijn vader had een antiquariaat,  met boeken en prenten. We wilden graag dat ook zijn beste vrienden een aandenken kregen. Iedereen mocht iets uitzoeken uit zijn nalatenschap. Het was heel fijn om samen te zijn, heel bijzonder om te zien hoeveel zijn vrienden van hem gehouden hebben.

Marktplaats en kringloop

Spullen die we niet zelf wilden hebben, zetten we op Marktplaats of gaven we weg aan vrienden. Echt oude dingen brachten we naar de Kringloopwinkel of de gemeente.

Het voelde eerst oneerbiedig of respectloos om dingen weg te doen, zeker zijn kleding, maar we wisten ook dat we niet anders konden. Ik hoorde hem ooit zeggen: ‘gooi toch weg die rotzooi!’ Deze gedachten heeft mij enorm geholpen in het nemen van beslissingen.

De meeste dingen hebben we gelukkig kunnen houden of een nieuwe plek kunnen geven. Langzaam vulde mijn huis zich met zijn spullen. Het voelde alsof deze spullen thuiskwamen bij mij.

Spullen die we niet zelf wilden hebben, zetten we op Marktplaats of gaven we weg aan vrienden. Echt oude dingen brachten we naar de Kringloopwinkel of de gemeente.

Het voelde eerst oneerbiedig of respectloos om dingen weg te doen, zeker zijn kleding, maar we wisten ook dat we niet anders konden. Ik hoorde hem ooit zeggen: ‘gooi toch weg die rotzooi!’ Deze gedachten heeft mij enorm geholpen in het nemen van beslissingen.

De meeste dingen hebben we gelukkig kunnen houden of een nieuwe plek kunnen geven. Langzaam vulde mijn huis zich met zijn spullen. Het voelde alsof deze spullen thuiskwamen bij mij.

Sleutel van je jeugd

Een week voor het inleveren van de sleutel. Opeens voelde ik een licht gevoel dat ik al in geen tijden gevoeld had; opluchting! Nu pas ervaar ik de druk  die het huis op ons had gelegd. Het leeghalen van het huis, het herinneren de afgelopen maanden had bijna al mijn tijd en energie opgeslurpt. Het was goed en fijn om nog zo lang thuis te mogen zijn en alles rustig uit te zoeken. Maar het was ook goed dat er een einde aan kwam en dat we verder konden gaan.

Op een dag heb ik de sleutel van mijn jeugd ingeleverd. Het definitieve afscheid van het huis en van mijn vader. De herinneringen neem ik mee.

Herinneringendoos

Mijn zoontje was nog maar een paar maanden oud toen mijn vader overleed. Ik vond het een vreselijke gedachte dat mijn zoontje op een dag zou vragen wie die man op de foto is. Toen hij geboren was, heb ik mijn vader gevraagd om een brief aan hem te schrijven. Ik maak een herinneringsdoos voor hem en stop hier allerlei dingen in om zijn opa mee te herinneren. Tekenspullen, een ring, de brief, foto’s en ongetwijfeld komen daar in de komende periode meer dingen bij.
Voor zijn verjaardag kreeg hij een prent met vogels. Zo was zijn opa er toch een klein beetje bij die dag.

Mijn advies is om in deze periode de rust en de liefde te blijven bewaken. Een buitengewoon afscheid dat voor een glimlach en een traan zorgt en je zal doen ja-knikken van herkenning.

Foto’s is vastleggen

Ik heb veel foto’s gemaakt van het huis, direct na het overlijden van mijn vader. We wilden het huis vastleggen zoals het was toen hij er nog was. Tijdens het opruimen heb ik ook foto’s gemaakt. Het gaat om een belangrijke periode in ons leven. Ik wil uiteindelijk een fotoboek maken met al deze bijzondere herinneringen.